του Άρη Δαβαράκη Το παιχνίδι αρχίζει και χοντραίνει πια πάρα πολύ και αυτό (ευτυχώς) οδηγεί κάποιους στα άκρα της αγωνίας και αυτo-αποκαλύπτονται. Πρώτοι και καλύτεροι βέβαια οι πολιτικοί, αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτοί. Μαζί τους σέρνουνε πλήθος μεγάλο οι απελπισμένοι, των δύο μεγάλων κομμάτων κυρίως, που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι έχει ο καιρός γυρίσματα, πως ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει και, κυρίως, ότι ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Ο «πρώτος χρόνος» (της παροιμίας) δεν είναι ρεαλιστικός, μπορεί να σημαίνει μια δεκαετία, μια...
εικοσαετία –ακόμα και μια ολόκληρη τριακονταετία (όπως συνέβη στην δική μας περίπτωση). Ο χρόνος όμως αυτός έληξε και τώρα τα πράγματα αλλάζουν. Ούτε ΠΑΣΟΚ υπάρχει πια, ούτε Ν.Δ. Ό,τι έχει απομείνει από αυτούς κρατιέται στη ζωή με τα χίλια ζόρια, σαν τον Αντρέα στο Χέρφηλντ: Ψεύτικη καρδιά, μηχάνημα δηλαδή, εμπα-εβγα για αιμοκάθαρση νεφρών, συνεχείς μεταγγίσεις και πολλά παυσίπονα για να βοηθηθεί το κόμμα στους μεγάλους πόνους –μέχρι να βγει η ψυχή του να ησυχάσουμε.
Δεν είμαι μέλος της ΕΣΗΕΑ οπότε δεν δεσμεύομαι να έχω πολύ κακή γνώμη και για την Ελληνική δημοσιογραφία –αντίστοιχη με αυτήν που έχω και για την πολιτική. Δεν μιλώ για Πρόσωπα, ανθρώπους που γράφουν και υπογράφουν φαρδιά-πλατειά τις απόψεις και τις θέσεις τους, όντας συνεπείς, με τους εαυτούς τους κυρίως. Αυτοί ξεχωρίζουν αμέσως και δεν περιμένουν τα δικά μου εύσημα. Μιλάω για όλα αυτό το σινάφι που έτρωγε κι’ έπινε στα διάφορα γραφεία τύπου των κομμάτων, των υπουργών, των βουλευτών, των Δημαρχαίων και των κοινοταρχών, ενώ συγχρόνως αρθρογραφούσε ανυπόγραφα (ή και ενυπόγραφα) μεταφέροντας «έγκυρες πληροφορίες» μέσω των μεγάλων συγκροτημάτων του ΔΟΛ, του Μπόμπολα, του Αλαφούζου, του Κουρή και των (δεν θυμάμαι καν τα ονόματα τους) κατά καιρούς «εκδοτών». Και να ήταν μόνο αυτοί, να το πάρει το ποτάμι. Είναι και οι παρατρεχάμενοi, κυρίως «δημοσιογράφοι» πάλι, αλλά και εξασκούντες διάφορα «επαγγέλματα», που είναι συγχρόνως και «επιχειρηματίες» και επενδυτές και παίκτες στο χρηματιστήριο και «σύμβουλοι επί οικονομικών θεμάτων του υπουργού Δημοσίας Τάξεως» (λέμε τώρα) ενώ τα έτερα τους ήμισυ διορίζονται στην Δικαιοσύνη για να τους καλύπτουν, στην Αστυνομία για να κάνουνε δουλειές της νύχτας του εμπορίου ναρκωτικών και της πορνείας, στο Υπουργείο Χωροταξίας για να εκδίδουν (άδειες) επί χρήμασι, στα Οικονομικά υπουργεία πάλι για να τ ’αρπάζουνε όπως μπορούνε – το ξέρετε το σκηνικό, στην Ελλάδα ζούμε, μη σας κουράζω με τα ευκόλως εννοούμενα.
Το ζήτημα είναι ότι παράλληλα με την απόλυτη εξαθλίωση στην οποία οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες η άνευ προηγουμένου διακυβέρνηση ΓΑΠ, αναδιπλώνεται παράλληλα και το μεγάλο πρόβλημα της αποκοπής όλων αυτών των, (πώς να τους βαφτίσουμε για να μην μακρηγορούμε), όλων αυτών των «τρωκτικών» που λέγαμε. Όλα αυτά τα τρωκτικά, μας αρέσανε δεν μας αρέσανε, είχανε λεφτά και τα ξοδεύανε –και μάλιστα κυρίως στην Ελλάδα. Τώρα, ξαφνικά και απότομα, βρίσκονται με βίλλες που ούτε πουλιούνται ούτε μπορούν να τις συντηρήσουν, με σκάφη που έχουν μείνει ξεχασμένα στις (απλήρωτες βέβαια) μαρίνες και σαπίζουν, με πισίνες που χορτασιάσανε πια τερματικά το καλοκαίρι του 2011 - και με υποχρεώσεις στις οποίες δεν μπορούν πια να αντεπεξέλθουν: Δίδακτρα σε ακριβά σχολεία, χρέη σε τράπεζες και φυσικά πρόσωπα, χιλιάδες Cayenne και άλλες αυτοκινητάρες στις μάντρες, στα αζήτητα.
Το αδιέξοδο, αν θέλεις να το δεις ειλικρινά και τίμια, είναι τεράστιο αλλά, δυστυχώς, κανείς δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη να το κοιτάξει, όλο μαζί, σαν συνολικό πρόβλημα. Ο ένας τα βάζει με τον άλλον και ανταγωνιζόμαστε να δούμε ποιος υπήρξε ο λιγότερο αποτυχημένος, διεφθαρμένος και βλάξ τα 30 αυτά χρόνια. Όμως, πάμε για εκλογές. Αυτό δεν αποφεύγεται, όσο και να αναβληθεί λίγες εβδομάδες, άντε μέχρι την Κυριακή των Βαΐων ή την Κυριακή την μετά το Πάσχα. Οι μόνοι πολιτικοί που δεν φοβούνται να κατεβούνε στους δρόμους για προεκλογικό αγώνα, είναι όσοι υπήρξαν ειλικρινείς με τους ψηφοφόρους τους – η αριστερά δηλαδή, που, κακά τα ψέματα έχει δικαιωθεί πλήρως από τις εξελίξεις και θα δυναμώσει ακόμα παραπάνω με το επόμενο «πακέτο μέτρων» που επέρχεται. Ίσως να ήρθε η στιγμή επιτέλους, 60 χρόνια (και) μετά την λήξη του Εμφυλίου, να δοκιμαστεί και αυτή (σαν εκλεγμένη δημοκρατικά πια, πλειοψηφία), στην άσκηση της εξουσίας. Ο Σαμαράς δεν μπορεί να κάνει τομές, κουβαλάει στην πλάτη ένα άκρως διεφθαρμένο κόμμα. Για το ΠΑΣΟΚ δεν συζητώ κάν. Αν καταφέρει η Αριστερά να βρει τον τρόπο να συνεννοηθεί μεταξύ της επιτέλους, μπροστά στον μεγάλο γκρεμό, δεν αποκλείεται καθόλου να κάνει την μεγάλη έκπληξη.
Χρειάζεται όμως ένα πρόσωπο που να την εκπροσωπήσει ως «ηγέτης της», έστω και με δύσκολες διαπραγματεύσεις και αλληλοδεσμεύσεις. Και θα το πω και θα το επαναλάβω πολλές φορές μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, πως –κατά την ταπεινή μου γνώμη – το πρόσωπο αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από τον Αλέξη Τσίπρα.
Στο μεταξύ, Καλά μας Χριστούγεννα!
ένα άρθρο των πρωταγωνιστώνεικοσαετία –ακόμα και μια ολόκληρη τριακονταετία (όπως συνέβη στην δική μας περίπτωση). Ο χρόνος όμως αυτός έληξε και τώρα τα πράγματα αλλάζουν. Ούτε ΠΑΣΟΚ υπάρχει πια, ούτε Ν.Δ. Ό,τι έχει απομείνει από αυτούς κρατιέται στη ζωή με τα χίλια ζόρια, σαν τον Αντρέα στο Χέρφηλντ: Ψεύτικη καρδιά, μηχάνημα δηλαδή, εμπα-εβγα για αιμοκάθαρση νεφρών, συνεχείς μεταγγίσεις και πολλά παυσίπονα για να βοηθηθεί το κόμμα στους μεγάλους πόνους –μέχρι να βγει η ψυχή του να ησυχάσουμε.
Δεν είμαι μέλος της ΕΣΗΕΑ οπότε δεν δεσμεύομαι να έχω πολύ κακή γνώμη και για την Ελληνική δημοσιογραφία –αντίστοιχη με αυτήν που έχω και για την πολιτική. Δεν μιλώ για Πρόσωπα, ανθρώπους που γράφουν και υπογράφουν φαρδιά-πλατειά τις απόψεις και τις θέσεις τους, όντας συνεπείς, με τους εαυτούς τους κυρίως. Αυτοί ξεχωρίζουν αμέσως και δεν περιμένουν τα δικά μου εύσημα. Μιλάω για όλα αυτό το σινάφι που έτρωγε κι’ έπινε στα διάφορα γραφεία τύπου των κομμάτων, των υπουργών, των βουλευτών, των Δημαρχαίων και των κοινοταρχών, ενώ συγχρόνως αρθρογραφούσε ανυπόγραφα (ή και ενυπόγραφα) μεταφέροντας «έγκυρες πληροφορίες» μέσω των μεγάλων συγκροτημάτων του ΔΟΛ, του Μπόμπολα, του Αλαφούζου, του Κουρή και των (δεν θυμάμαι καν τα ονόματα τους) κατά καιρούς «εκδοτών». Και να ήταν μόνο αυτοί, να το πάρει το ποτάμι. Είναι και οι παρατρεχάμενοi, κυρίως «δημοσιογράφοι» πάλι, αλλά και εξασκούντες διάφορα «επαγγέλματα», που είναι συγχρόνως και «επιχειρηματίες» και επενδυτές και παίκτες στο χρηματιστήριο και «σύμβουλοι επί οικονομικών θεμάτων του υπουργού Δημοσίας Τάξεως» (λέμε τώρα) ενώ τα έτερα τους ήμισυ διορίζονται στην Δικαιοσύνη για να τους καλύπτουν, στην Αστυνομία για να κάνουνε δουλειές της νύχτας του εμπορίου ναρκωτικών και της πορνείας, στο Υπουργείο Χωροταξίας για να εκδίδουν (άδειες) επί χρήμασι, στα Οικονομικά υπουργεία πάλι για να τ ’αρπάζουνε όπως μπορούνε – το ξέρετε το σκηνικό, στην Ελλάδα ζούμε, μη σας κουράζω με τα ευκόλως εννοούμενα.
Το ζήτημα είναι ότι παράλληλα με την απόλυτη εξαθλίωση στην οποία οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες η άνευ προηγουμένου διακυβέρνηση ΓΑΠ, αναδιπλώνεται παράλληλα και το μεγάλο πρόβλημα της αποκοπής όλων αυτών των, (πώς να τους βαφτίσουμε για να μην μακρηγορούμε), όλων αυτών των «τρωκτικών» που λέγαμε. Όλα αυτά τα τρωκτικά, μας αρέσανε δεν μας αρέσανε, είχανε λεφτά και τα ξοδεύανε –και μάλιστα κυρίως στην Ελλάδα. Τώρα, ξαφνικά και απότομα, βρίσκονται με βίλλες που ούτε πουλιούνται ούτε μπορούν να τις συντηρήσουν, με σκάφη που έχουν μείνει ξεχασμένα στις (απλήρωτες βέβαια) μαρίνες και σαπίζουν, με πισίνες που χορτασιάσανε πια τερματικά το καλοκαίρι του 2011 - και με υποχρεώσεις στις οποίες δεν μπορούν πια να αντεπεξέλθουν: Δίδακτρα σε ακριβά σχολεία, χρέη σε τράπεζες και φυσικά πρόσωπα, χιλιάδες Cayenne και άλλες αυτοκινητάρες στις μάντρες, στα αζήτητα.
Το αδιέξοδο, αν θέλεις να το δεις ειλικρινά και τίμια, είναι τεράστιο αλλά, δυστυχώς, κανείς δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη να το κοιτάξει, όλο μαζί, σαν συνολικό πρόβλημα. Ο ένας τα βάζει με τον άλλον και ανταγωνιζόμαστε να δούμε ποιος υπήρξε ο λιγότερο αποτυχημένος, διεφθαρμένος και βλάξ τα 30 αυτά χρόνια. Όμως, πάμε για εκλογές. Αυτό δεν αποφεύγεται, όσο και να αναβληθεί λίγες εβδομάδες, άντε μέχρι την Κυριακή των Βαΐων ή την Κυριακή την μετά το Πάσχα. Οι μόνοι πολιτικοί που δεν φοβούνται να κατεβούνε στους δρόμους για προεκλογικό αγώνα, είναι όσοι υπήρξαν ειλικρινείς με τους ψηφοφόρους τους – η αριστερά δηλαδή, που, κακά τα ψέματα έχει δικαιωθεί πλήρως από τις εξελίξεις και θα δυναμώσει ακόμα παραπάνω με το επόμενο «πακέτο μέτρων» που επέρχεται. Ίσως να ήρθε η στιγμή επιτέλους, 60 χρόνια (και) μετά την λήξη του Εμφυλίου, να δοκιμαστεί και αυτή (σαν εκλεγμένη δημοκρατικά πια, πλειοψηφία), στην άσκηση της εξουσίας. Ο Σαμαράς δεν μπορεί να κάνει τομές, κουβαλάει στην πλάτη ένα άκρως διεφθαρμένο κόμμα. Για το ΠΑΣΟΚ δεν συζητώ κάν. Αν καταφέρει η Αριστερά να βρει τον τρόπο να συνεννοηθεί μεταξύ της επιτέλους, μπροστά στον μεγάλο γκρεμό, δεν αποκλείεται καθόλου να κάνει την μεγάλη έκπληξη.
Χρειάζεται όμως ένα πρόσωπο που να την εκπροσωπήσει ως «ηγέτης της», έστω και με δύσκολες διαπραγματεύσεις και αλληλοδεσμεύσεις. Και θα το πω και θα το επαναλάβω πολλές φορές μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, πως –κατά την ταπεινή μου γνώμη – το πρόσωπο αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από τον Αλέξη Τσίπρα.
Στο μεταξύ, Καλά μας Χριστούγεννα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου